ملک الشعرا خواجه فرید الدین اسفراینی   ، معروف به اَحوَل ،  از شاعران استاد و معروف قرن هفتم هجری  است .

وی را به سبب اقامت  ممتد در اصفهان ، فرید اصفهانی ، و به علت زاده شدن در اسفراین فرید اسفراینی نامیده اند.

هدایت نام شاعر دیگری را ، یعنی فرید کاتب ، در ذیل عنوان فرید خراسانی آورده که نباید این دو فرید نام را با هم اشتباه کرد.

وی در اشعارش فرید تخلص می کند:

که لاف شاعری پیشت خرافاتست و کذابی          فریدا فخر اگر آری به قرآن و حدیث آور

از ابتدای اطلاعات کافی در دست نیست ، جز این که می دانیم در جوانی پس از کسب معلومات ، از خراسان به اصفهان رفت.

فرید بعد از چند گاهی اقامت در اصفهان ، که مدت آن معلوم نیست ، به شیراز رفت.

ویژگی آثار فرید احول

فرید نیز به شیوه شاعران پایان قرن ششم و قرن هفتم ، علاقه خاصی به سرودن قصاید مصنوع داشت.

فرید شاعری خوش طبع ، فاضل ، سخن فهم ، نکته سنج چرب بیان و نکته سنج بود.

وی بیشتر قصاید معروف شاعران پیش از خود را جواب گفته بودو از عهده این کار به خوبی بر آمده است.

التزام قافیه ها و ردیف های دشوار در قصایدش دیده می شود.

فرید در وصف ، مهارت خاص دارد و قصاید متعددی در وصف آینه ، شمع ، خروس ، آفتاب ، بهار و... دارد  ؛ که هر یک از این قصاید برهانی کامل در اثبات استادی این شاعر است.

آثار فرید احول

دیوان وی موجود و شامل بیست هزار بیت است.

فرید الدین یکی از قصاید معروفش را در وصف شب و ستارگان ، در اصفهان سروده است:

فرو شد ز ورق زرین برآمد طشت سیمابی

نماز شام کز امواج این دریای دولابی

که گفته می شود این قصیده را به مدت یک هفته در اصفهان سروده است:

عجایب داشت طبع او از این تیزی و اشتابی       

به یک هفته در اصفاهان فرید این شعر انشا کرد