فواید ورزش 

شواهد اخیر نشان می دهد که هر نوع فعالیت جسمی می تواند مزایای بهداشتی سلامتی بارز داشته باشد و فقط فعالیت موازی نیست که می تواند آمادگی قلبی و عروقی را بهبود ببخشد. با این وجود عدم فعالیت جسمی به طور فزاینده ای در حال گسترش یافتن است. اخیراً ارتقاء سلامتی بر ارزش ادغام کردن فعالیت با زندگی روزمره تأکید کرده است.

با این وجود توجه عامه بر روی مزیت ورزش و ورزش های تیمی تمرکز دارد. اطلاعات به دست آمده از افراد ابتدا و انتهای میانسالی در وست اسکاتلند (اسکاتلند غربی) نشان می دهد که ورزش و فعالیت های تیمی (گروهی) در طول دورة بزرگسالی به ویژه زنان و افرادی که از شرایط محدودی برخودار بوده اند به ندرت مورد قبول واقع می گردد. بیشترین فعالیت هایی که دورة آخر بزرگسالی را به خود اختصاص می دهد و ادامه می یابد عبارتند از  : پیاده روی، شنا، رقص دسته جمعی (حرکات گروهی (اجتماعی)) ورزش هوازی و گلف با تمامی تأکیدات موجود در ارتقاء فعالیت جسمی، نیاز برای تأکید بیشتر بر روی فعالیت هایی که اغلب در دورة بزرگسالی صورت می پذیرد وجود دارد.

مقدمه

عدم فعالیت جسمی و آمادگی ضعیف جسمانی عوامل مهم ریسک برای بیماریهای قلبی – عروقی، برخی از سرطان ها و تمامی دلایل مرگ آفرین، می باشند در حالیکه کمبود ورزش نقشی در دیگر شرایط مزمن (سخت) از قبیل شروع دیابت  در بزرگسالی، فشار خون و افسردگی (وزارت بهداشت و خدمات انسانی آمریکا / 1996). بیشتر میزان فزایندة چاقی نیز به میزان پائین فعالیت جسمی بستگی دارد. (Prentice , Jebb و 1995) . یک آنالیز چند گانه برآورد کرد که آنهایی که کمترین فعالیت را دارند نزدیک به 2 برابر (9/1) نسبت به افرادی که بیشترین فعالیت را دارند دچار بیماری انسداد شراین قلب می شوند. و یک اظهار وضعیت اخیر نشان داد که سطح (میزان) ریسک عدم فعالیت مشابه با وضعیت کشیدن سیگار، چاقی، فشار خون بالا و سطوح بالای کلسترول می باشد (Pate  و دیگران، 1995) . با وجود این، اگر چه خطر نسبی مشابه می باشد، میزان شیوع عدم فعالیت از دیگر عوامل خطرهای رایج بیشتر می باشد. بر اساس اطلاعات به دست آمده از مرکز آمار بهداشت اسکاتلند در سال 1995 (Dony , Erens , 1997 ).

بالغ بر 60% درصد از مردم اسکاتلند در فعالیت های کافی برای سلامتی شان شرکت نمی کنند: این آمار با 33/0 کسانی که سیگار می کشند، 16 درصد افراد چاق، 12% کسانی که از فشار خون بالایی برخودارند و 22 درصد کسانی که در میزان کلسترول بالایی برخوردارند قابل قیاس می باشد. این آمار ظرفیت و نیاز برای ارتقاء سلامتی جهت تشویق برای بالا بردن سطوح فعالیت برای تمامی سنین را تأکید می کند.

تاکنون اکثر رهنمون های ورزشی بر اساس توصیه های دانشکدة پزشکی ورزشی آمریکا (ACSM) میانگین جهت بهبود و کسب آمادگی بدنی و قلبی عروقی بوده است . این رهنمون ها میانگین 20 تا 60 دقیقه تا به طور میانگین تا شدت بالای آن انجام ورزش استقامتی را 3 دفعه یا بیشتر در هر هفته پیشنهاد کردند (ACSM و 1990) . این سطح یک سطحی از فعالیت است که ثابت کرده است برای اکثریت جمعیت افراد بزرگسال دست یافتنی نیست. به عنوان مثال، در انگلیس آمار مربوط به آمادگی ملی در Dunbar  (The sport council and health Education Anthority ,1992 ).

زنان به سطوح توصیه شده 3 جلسه ورزش در هفته به مدت حداقل 20 دقیقه دست نمی یابند. آمار بهداشتی اسکاتلند در سال 1995 گزارش داد که، به طور میانگین در تمامی گروههای سنی، فقط 14 درصد مردان و 15 درصد در این سطح به ورزش می پردازند (Dong , Eren, 1997 ) .

با وجود این، شواهد اخیر مربوط به بیماریهای مسری واگیردار در مورد بهداشت به جای فواید آمادگی از لحاظ فعالیت جسمانی و به معنی واقعی کلمه، یک ارتباط واکنشی بین فعالیت جسمی و عملکرد جسمی و سلامتی را پیشنهاد می کند  1995 و دیگران و Pate) .

این مدرک یک گروه جدیدی از رهنمون های  را فراهم کرده است که توسط مرکز کنترل بیماریها (CDC ) و ASCM پشتیبانی شده است. رهنمون جدید، که می گوید هر فرد بزرگسال آمریکایی بایستی 30 دقیقه یا بیش از حد متوسط فعالیت جسمانی در اغلب «ترجیحاً تمام» روزهای هفته تکمیل کنند. قصد دارد که به جای جایگزین کردن توصیه های قبلی آنها را کامل کند (Pate و دیگران، 1995) .

آموزش بهداشت اسکاتلند (1995 و He135 ) بود در فعالیت ورزش آسان در سال 1994 بر اساس این رهنمون بود.

اسکاتلند و بخصوص غرب اسکاتلند، به خاطر درجه پالایش در مرگ و میر از سکته قلبی و میزان شدت آن مشهور می باشد و مدارک مربوط به یک تفاوت گسترده بین طبقات اجتماعی ساختگی و غیر ساختگی به خصوص در این قسمت از کشور مشهود می باشد. (Vitl statistic Branch و 1986 ، Boddy , Mcloonx و 1994) .

این مدرک به همراه سطوح پائینی از فعالیت جسمی در اسکاتلند دولت های بعدی را به تأکید بر اهمیت میزان رو به افزایش فعالیت جسمی رهنمون می سازد. White paper ( گزارش سفید)، به سوی یک اسکاتلند سالمتر بیان می دارد که :

دولت بر این تصمیم است که مشارکت گسترده تر در فعالیت فیزیکی. به خصوص توسط افراد جوانتر را تشویق کند و کاهش ورزش مدرسه را برعکس نماید. ورزش جسمی را در زم فعالیت ها همه کسی از قبیل، پیاده روی، دوچرخه سواری را تعدیل کند و همچنین یک مشارکت اساسی برای یک دورة سنی فعال و سلامتی مثبت ایجاد نماید (مرکز اسکاتلند ، 1999 ، P.P21-2 ) .

این چنین پیغامهای ارتقاء سلامتی در یک خلاء فرهنگی و اجتماعی وجود ندارد. این توصیه ها در یک بافت عمیقتر با رسانه های گروهی و تجربیات اوایل زندگی که نقشی مهمی را ایفا می کنند. درک عموم از ارتباط نرمش با ورزش یک موضوع کلیدی می باشد. Riddoch (1998) تحقیقاتی را که با مشارکت در ورزش سازمان یافته مدارس PE در فعالیت جسمی بزرگسالان ارتباط داشت مرور و بازبینی کرد. او به این نتیجه رسید که مدرک جهت تعدیل کردن عادات فعالیت جسمی که مسیر نوجوانی به بزرگسالی می پیماید (دنبال می کند) ضعیف می باشد.

وقتی فعالیت های ارتقاء سلامت ممکن است به دقت تمایز بین هدایت یک زندگی فعالتر و شرکت جستن در ورزشهای (جمعی) را مشخص کند، این فرم بعدی نرمش می باشد که اغلب در حیطه عموم تأکید بیشتری می کند. بیش تر پوشش های ورزشی بر روی ورزشهای تیمی و مزیت آن، تقویت گلف بین فرد متوسط در خیابان و یا یک ورزشکار تمرکز دارد. علاوه بر این، بیشتر مباحث همیشگی روی نقش ورزش و تحصیل ورزش در مدارس تأکید بالایی بر ورزشهای تیمی داشته است (کرده است) . در ورزش 21 (انجمن ورزشهای اسکاتلند 1998)، نگرش ورزش اسکاتلند در توسعه ورزش در قرن 21 مشارکت عمده برای توسعه ورزش، فراهم کردن بیش از یک میلیون پوند از بودجه (اتاری را تهیه هماهنگی های ورزش مدرسه می باشد. به عنوان یک قسمت از تصمیماتشان افزودن مشارکت در فعالیت جسمی و بالعکس کردن رکود در ورزش مدرسه، دولت اخیراً اعلام کرد: 1/8 میلیون پوند جهت توسعه ورزش مدارس (نوجوانان در طی سه سال آینده این ها شامل تعیین یک هماهنگ کننده ورزش مدارس در هر مدرسه راهنمایی و قانون برای تشویق ورزش در بخش مدارس ابتدایی می باشد (The scoltish , ffice 1999 p.21 ) .

در حالیکه این گردآوری به راستی ممکن است تأثیری بر تعداد شرکت کنندگان در ورزش داشته باشد و بنابراین امکان رشد و توسعه و برتری ورزش را افزایش دهد، زیاد روشن نیست که آیا این نوع سیاست، به تنهایی، بر روی رفتارهای فعالیتی بزرگسالان تأثیر گذار خواهد بود و بنابراین اثری بر روی سلامتی مردم (کشور) خواهد داشت. در حالیکه «ورزش برای همگانی» به عنوان یک راه رسیدن به سلامتی اشاره دارد، یک فلسفه نیست که ضرورتاً سطح فعالیت مردم را افزایش دهد.

در موارد سود ماکسیمم برای هم سلامت فردی و هم عمومی، به نظر می رسد که افزایش سطح فعالیت بی تحرک ترین بخش از جمعیت بسیار مؤثر خواهد بود در میانسالی، زمانیکه میزان شیوع مرگ و میر و شدت بیماری در CHD به طور چشمگیری افزایش می یابد. (1995 و دیگران ، Pate ) . از این لحاظ، اگر ارتقاء   سلامت افزایش سطح فعالیت در این گروهها مؤثر و تأثیر گذار باشد، بایستی بر روی فعالیت های متمرکز شوند که غالباً افراد می توانند در طول زندگیشان آن را ادامه دهند.

هدف از این تحقیق فراهم آوردن اطلاعات و داده هایی از کشور اسکاتلند می باشد که شامل Auied Dunsar wational fitness surwy نمی باشد. داده های مربوط به مشارکت هم الگوهای مشارکتی کنونی و هم مشارکت قبلی را بعد از ترک مدرسه، در اشکال گوناگون فعالیت های جسمانی اوقات فراغت. که شامل ورزش های تیمی می باشد و در میان بزرگسالان در ابتدا و انتهای میانسالی شان در غرب اسکاتلند می باشد را مورد بررسی قرار می دهد.

این سوال به وجود می آید که آیا تأکید بیش از حد به مزیت ورزش و ورزشهای تیمی تأثیرات منفی و مضر بر سلامت عموم دارد، اگر به یک کاهش دیگر اشکال فعالیت مشتج گردد برخی از این اشکال به احتمال زیاد در طول زندگی بزرگسال ادامه می یابد.

روش ها

اطلاعات در مورد فعالیت جسمی از نمونه آماری گروهی از مردم که در سن 30 تا 50 سالگی قرار داشتند در قسمتی از غرب اسکاتلند در تحقیقی 7-20 جمع آوری گردید که هدفش آزمایش الگوی اجتماعی سلامت می باشد (1989 و Macintyre و دیگران) این تحقیق یک طرح الگو تصادفی گروهی دو مرحله ای دارد که بر اساس گروههای (تقسیمات) کدپستی در...................... بود. این تحقیق شامل مصاحبه های ادواری با حدود 1000 نفر از هر کدام از 3 گروه سنی می باشد (15 ساله، 35 و 55 در  آمار پایه ای در سال 88/1987) ( به Ecob مراجعه کنید (1999) ). به عنوان قسمتی از یک مصاحبه عمیقتر، سوالات جزئی تر از زمان گذشته (از زمان ترک مدرسه) فعالیت جسمی و فعالیت جسمی کنونی، که بر اساس آمار آمادگی وابسته ملی Dunbar (انجمن ورزشی و مرجع آموزشی سلامت ، 1992) می باشد، به وسیله 852 نفر بزرگسال در گروه سنی 40-39 (گروه میانه) و 858 بزرگسال گروه سنی 60-59 (گروه کهنسال) در طول دورة دوم جمع آوری داده در 1991 تکمیل شدند. از این مقیاس ها «درجات استقامت» گرفته شد. (به عنوان مثال، گروهی که در یک شکل از فعالیت شرکت داشته اند هنوز هم بعد از ترک مدرسه (تحصیل) آن فعالیت را ادامه می دهند، به همراه میانسالی زمانی که توقف آن فعالیت هایی که دیگر ادامه پیدا نکردند.

داده ها با جنسیت و موقعیت اجتماعی – اقتصادی (SES)  که با اجارة مسکن صورت پذیرفت و به عنوان تنها نیمی از گروه سنی بزرگتر (پیرتر) که در حال حاضر مشغول به کارند درهم شکست.

نتایج

مشارکت در فعالیت فیزیکی

جدول یک و دو مشارکت کنونی و زمان گذشته را در ورزش های بخصوص و فعالیت های فیزیکی ویژه ای ، درجات استقامت، میان سالگی که فعالیت متوقف شده، و توسط سن و جنس تفکیک گردیده، را نشان می دهد. شاید چشمگیرترین ویژگی اش سطح پائین مشارکت کنونی در فعالیت ها تک نفره به خصوص در میان گروه سنی میان سال باشد. در کل 31 درصد از مردان و 50 درصد از زنان در هیچگونه از فعالیت های جسمی در سن 39 سالگی شرکت نمی کنند و تا اواخر میان سالی ، در سن 58، 49 درصد مردان و 57 درصد زنان در هیچگونه ورزشی شرکت نمی کنند.

در میان گروه سن کهنسال (پیرتر) فقط 4 فعالیت وجود دارد که فقط توسط یک نفراز الف مرد 58 ساله در آن شرکت می کند (پیاده روی / قدم زدن ، 16 درصد) بولینگ 15 درصد، گلف 13 درصد، رقص گروهی ، 11 درصد) و در زنان (پیاده روی 20 درصد، رقص گروهی 19 درصد، شنا 17 درصد، بولینگ 11 درصد) . با نگاه کردن به تمام آن مدت بعد ترک تحصیل ( به عنوان مثال برای این گروه 40 سالگی) فقط 7 فعالیت به وسیله یک نفر از 10 نفر زن این فعالیت را انجام می داده اند (رقص گروهی (اجتماعی) 37 درصد شنا، 29 درصد پیاده روی، 21 درصد فعالیت های ایروبیک ، 18 درصد تنیس، 14 درصد بدمینتون، 14 درصد بولینگ ، 11 درصد ) و در آن در 2 فعالیت بیشتر از زنان شرکت می کنند که در کل 12 فعالیت می باشد (فوتبال 53% ، شنا 31% ، رقص اجتماعی 24% ، گلف 34% ، بولینگ 22 درصد، پیاده روی 21% ، دوچرخه سواری به عنوان ورزش 12% ، ماهیگیری 12 درصد، تنیس روی میز 12% ، بدمینتون 11% ، بوکس 11 درصد، تنها فعالیتهایی که درجات استقامت معقولی را دار هستند که بیش از 40 درصد از افراد هنوز مشغول به فعالیت در آن می باشند و در حالیکه میانسالگی برای آنهایی که این فعالیت ها را ادامه نمی دهد نسبتاً کهنسال محسوب می گردد بالای 40 سال این فعالیت ها عبارتند از: شنا (فقط زنان) ، گلف، بولینگ، فعالیت هوازی، رقص اجتماعی، پیاده روی و قدم زدن، ماهیگیری (فقط مردان) و اسکی (فقط مردان). درجات استقامت برای پیاده روی و قدم زدن به بالاترین سطح قرار دارد (76/0 هم مردان و هم زنان) . در میان گروه سنی جوانتر فقط 3 فعالیت وجود دارد که یک زن از 10 زن آن را انجام می دهند (شنا 20% ، پیاده روی / قدم زدن16% ، ایروبیک  14% ) .

فعالیت از 5 فعالیت که حداقل توسط 10% در زمان کلی بعد از ترک تحصیل صورت گرفته است که شامل یک دوره 20 ساله برای این گروه می باشد (شنا 39%، ایروبیک 31 درصد، پیاده روی و قدم زدن 18%، بدمینتون 18% ، رقص اجتماعی 16 درصد) مشارکت باز هم در مردان بیشتر می باشد، 5 فعالیت وجود دارد که بیش از 10% از مردان در حال حاضر در آن فعالیت می کنند (شنا 25%، پیاده روی و  قدم زدن 19% ، گلف 18% ، فوتبال 12% ، دو 11% ) و 11 فعالیت وجود دارد که بیش از 10% از مردان در گذشته به طرف آن جذب می شده اند (فوتبال 57، ، شنا 44% ، گلف 27%، دو 24% ، پیاده روی و قدم زدن 21% ، بدمینتون 18% ، بولینگ 12% ، ماهیگیری 12% ، وزنه برداری 11% ، اسکواش 11% ، تنیس 11% ) دوباره درجات استقامت برای هم مردان (89/0) و هم زنان (86/0) در بالاترین درجه قرار دارد.

مشارکت در ورزشهای تیمی

به استثناء فوتبال میان مردان، ورزشهای تیمی فعالیت های اقلیت می باشند که توسط هیچکدام از افراد گروه بزرگسالان و کمتر از یک درصد گروه جوانترها انجام می شود.

میزان مشارکت در ورزشهای تیمی در مدت تمام دورة بزرگسالی بعد از ترک تحصیل نیز بسیار پائین می باشد. با وجود این بیش از نیمی از مردان در هر گروه سنی در ورزش فوتبال از زمان ترک تحصیل شرکت کرده اند، اگر چه اکثراً این ورزش در ابتدای بزرگسالی صورت می پذیرد ( گروه سنی میانسال برای متوقف شدن در هر گروه 27 سالگی می باشد).

فعالیت جسمانی، جنسیت و وضعیت اقتصادی و اجتماعی

جدول 3 با جزئیات بیش تری به انواع مختلفی از فعالیت با جنسیت و SES نگاه می کند که ما از آن به وضعیت مسکن یاد می کنیم. همان طور که مشاهده کردیم، حتی در اوایل میانسالی و ورزشهای تیمی هسته ی «مرکزی» به طور واقع به طور اختصاصی توسط مردان صورت می پذیرد و تا حدی هرچه شرایط اقتصادی – اجتماعی مناسبتری وجود داشته باشد این فعالیت از طرف مردان بیشتر خواهد بود.

ورزشهای تک نفر (انفرادی) و فعالیت های محیط باز نیز توسط مردان صورت می پذیرد چه در اوایل و چه در اواخر میانسالی، در حالیکه فعالیت های آمادگی در میان زنان بسیار شایعتر است. یکی از متداولترین فعالیتهای مخصوص مثل شنا، رقص اجتماعی و پیاده روی / قدم زدن نسبتاً از لحاظ جنسیتی تفاوت کمتری را نشان می دهد، اما (به استثناء رقص گروهی). همه این فعالیت ها در میان آن دسته از افرادی که از شرایط اقتصادی – اجتماعی مطلوبی برخوردارند شایعتر می باشد. بیشتر تفاوت در SES به جای ابتدای میانسالی در اواخر میانسالی مشاهده می گردد. فعالیتهای آمادگی به عنوان یک گروه از لحاظ SES تفاوت کمتری را نشان می دهد به نسبت ورزشهای انفرادی، فعالیت های بیرون و ورزشهای تیمی را نشان می دهد.

این داده ها تعیین می کند بررسی یک گسترة کاملی از فعالیتها برای درک این که چطور یک فعالیت جسمانی ممکن است ترغیب و تشویق گردد مهم می باشد سطوح مشارکت در هر نوع بخصوصی از ورزش در اوقات فراغت و فعالیت جسمانی به طور کلی در غرب اسکاتلند (یک منطقه با مرگ و مر و شیوع شکسته قلبی بالا) در میان مردان و زنان در اوایل و اواخر میانسالی پائین می باشد، اگر چه حدود نیمی از جمعیت (مردم) در برخی از این فعالیت ها شرکت می کنند.

پیاده روی و قدم زدن نسبتاً شکل معمول از نرمش کردن می باشد چه در اوایل و چه در اواخر میانسالی، به خصوص از آنجایی که بیش از  آنهایی که پیاده روی و قدم زدن را برای انجام دادن انتخاب می کنند حتی در حال نزدیک شدن به دهه هفتم زندگیشان می باشد. دیگر فعالیت ها که کاملاً فراگیر می باشد شامل شنا (به ویژه میان گروه اوایل میانسالی و اواخر میانسالی، زنان) گلف (میان مردان) رقص اجتماعی (میان گروه اواخر میانسالی) و فعالیت های ایروبیک (هوازی) (میان زنان میان سال جوانتر) می باشد.

فعالیت های اخیر در ارتقاء سلامتی تلاش نموده است که تأکید نماید که فعالیت جسمانی بایستی  به عنوان قسمتی از یک کار هفتگی معمولی لذت بخش و قابل دسترسی باشد و ارزش یک نگرش «فهرست وار» برای فعالیت جسمی را تأکید کرده است. داده های ارائه شده در اینجا پیشنهاد می کند که این روش تقریباً برای تشویق در مشارکت در فعالیتهایی است که به نظر می رسد در اوایل و اواخر میانسالی بسیار قابل دسترسی باشد، در حالیکه کاهش افراط در تفاوت جنسیتی و وضعیت اقتصادی – اجتماعی که اغلب یک نتیجة ناخواسته از ارتقاء سلامتی می باشد (Guttman و دیگران 1996) . فعالیت های اخیر توصیه های قبلی را کم اهمیت جلوه می کند که اهمیت تعادل تا حد بالایی از ورزش تا حداقل 3 روز در هفته را تأکید می نماید.

به خاطر مکمل توصیه های ارتقاء سلامتی جهت جمع آوری حداقل 30 دقیقه فعالیت هفتگی هر نوع از ورزش در اغلب روزهای هفته را تأکید می نماید. توصیه های جدید به خصوص در کم تحرک ترین بخش از مردم به این هدف می باشند.

با وجود این، دیگر موارد در رسانه ها (از قبیل پوشش ورزش همگانی، منابع تجاری که آمادگی را ارتقاء می بخشند) تمایل دارند که ورزشهایی را که کمتر در زندگی بزرگسالی توسط اکثر گروههای سنی انجام می پذیرد را تأکید کنند، در حالیکه حتی کم کردن از ارزش فعالیتهای که به طور گسترده مورد قبول واقع گردیده است که ممکن است فوایدی از لحاظ بهداشتی به همراه داشته باشند. این چنین پیغامهایی به طور بالقوه تلاشهایی جهت ارتقاء سلامتی را تضعیف می کند. بنابراین، ضروریست که سرشت «تکمیل کنندگی» رهنمون های کنونی و گذشته توسط عموم مردم به عنوان یک تناقض تفسیر نگردد (به جای مکمل) . زیرا شواهدی وجود دارد که شک فزایندة مردم (عموم) در مورد (توصیه های) ارتقاء سلامتی تا قسمتی بر اساس درک این مطالب که متخصصان ذهنشان را نیز تغییر می دهند می باشد. (1989، Davison ) تعداد اندکی نوتست های کنترل شده تصادفی در مورد ارتقاء فعالیت جسمانی که در دسترس می باشند ( Hillsdon و دیگران ، 1995) (هیچکدام از انگستان نبودند) . پیشنهاد می کنند که این امکان وجود دارد که افراد بزرگسالی را که قبلاً کم تحرک بوده اند جهت افزایش سطح فعالیتشان ترغیب کرد که به آن دست یابند، به خصوص در جایی که نرمش به راحتی می تواند جزئی از شیوه زندگی موجود باشد و لذت بخش شود. بازبینی Hillson و دیگران در این تحقیقات نشان می دهد که پیاده روی نرمشی است که تقریباً می تواند این معیارها را تحقق ببخشد. این تحقیق با داده های ارائه شده در این جا هم خوانی دارد. نسبتاً مقیاس های ساده (از قبیل اطلاعیه های که مردم را تشویق می کند که سالم بمانید، در وقتتان صرفه جویی کنید و از پلکان استفاده نمایید» نیز دست یافتن به برخی تغییرات در رفتار را نشان داده اند. (Blamy و دیگران 1995) . با وجود این دیگر شواهد پیشنهاد می کنند که مهم است درک عمومی این چنین تلاشهایی را با ارزش تلقی کنند. ارزش گذاری برنامه ای مثل مراقب قلب خودتان باشید، نشان می دهد که یک آگاهی عمومی (رایج) و موانع ممکن برای افزایش فعالیت درک مردم از خودشان هست که بدانند در ورزش خوب نیستند و یک ورزشکار نیستند و تجهیزات لازمه را ندارند. این ارزیابی این گونه نتیجه گیری می کند که :

عدم شرکت افراد مسن در نرمش به خاطر کلیشه های نامناسب سنی ایشان که تجربیات محدودشان در زمان تحصیل و اعتقادشان باعث می شود که فکر کنند نرمش برای سلامتی مضر است. موانع ارتقاء سلامتی نیازمند این است که توهمات موجود در مورد فعالیت جسمی را توضیح دهد و تصویر توصیف ورزش به عنوان پرفایده ترین شکل نرمش برای افراد مسن تر را برطرف سازد. (Rowlaud و دیگران 1994، 127 P )

بنابراین یک نیاز فوری جهت ایجاد حمایت برای توصیه های فعالیت جسمی وجود دارد که متناسب با تعیین هماهنگ کنندگان ورزش در مدارس و بودجه کافی برای توسعه ورزش باشد. قول دولت برای نیروی فشار جهت فعالیت جسمانی (The scohish office 1999 ) در تحقق یافتن به این هدف بوده است اما می تواند کمک کند که مدارس و دیگر ارگان ها بدانند ورزش تنها وسیله برای فعالیت جسمانی نیست. براستی، همان دارد که از طریق این داده پیشنهاد کردیم، بایستی به وسیله آنهایی که مسئول مشارکت در تمامی گروههای سنی در این فعالیت ها هستند تأکید گردد که پیروی طولانی مدت از قبیل پیاده روی (مثال ، راههای مطمئن به مدرسه و ) شنا و رقص اجتماعی را نشان می دهد.