آبياري چغندر قند:

آبياري

عمليات داشت

بذر چغندرقند اگر در شرايط مناسب فصلي و وجود رطوبت و حرارت كافي در خاك قرار گرفت جوانه توليد نموده و پس از مدتي كوتاه از خاك خارج شده و به رشد خود ادامه مي ‌دهد. از اين مرحله به بعد براي مرحله رشد و نمو بهتر گياه بايد اقداماتي انجام گيرد تا حداكثر محصول ريشه و حداكثر درصد قند در ريشه به دست آيد.

اين اقدامات عبارتند از: آبياري، ‌تنك‌كردن، وجين، مبارزه با آفات و امراض و ساير عمليات مورد نياز.

با توجه كه پرداختن به تمام مسايل مربوط به كاشت در اين وبلاگ مقدور نميباشد بنابر اين سعي شده است كه مطالب لازم و ضروري هر يك از كارهاي مربوط به برداشت به اختصار درج گردد. به همين خاطر اين هفته به نقش آبياري در زراعت چغندرقند مي‌پردازيم و در هفته‌هاي آتي در مورد كارهاي لازم ديگر كه در مرحله داشت انجام ميشود با هم تبادل نظر خواهيم كرد.

آبياري

چغندرقند به علت داشتن برگهاي پهن و توسعه يافته و تنفس و تبخير شديد در برگهايش به آب زيادي نياز دارد. مصرف آب كافي موجب بالا رفتن ماده خشك گياهي خواهد شد و اين مقدار آب در برابر تغييرات ريشه متغير است.

مقدار مصرف آب در ابتداي زندگي گياه كم و فواصل آبياري طولاني‌تر است. در ماههاي خرداد، تير و مرداد به علت افزايش درجه حرارت و طولاني‌بودن روزها، مصرف آب زيادتر و فواصل آبياري كمتر است. اما در ماههاي شهريور و مهر ترتيب كار برعكس خواهد بود.

در كشورهايي كه درصد رطوبت و ريزش باران زياد و مقدار آن به 600 تا 800 ميليمتر ميرسد اين گياه نياز به آبياري نداشته و بصورت ديم كشت ميشود.

نكته مهم: هر گاه چغندرقند قبل از برداشت آبياري نگردد غلظت قند در ريشه بالا رفته و ادامه اين وضع موجب كم شدن وزن ريشه مي‌گردد